Οι αναδυόμενες κλιματικές, περιβαλλοντικές και ενεργειακές συνθήκες συνιστούν τομή στα χαρακτηριστικά της αναπτυξιακής διαδικασίας. Σε παγκόσμιο και ευρωπαϊκό επίπεδο έχουν ληφθεί αποφάσεις, πολλές εκ των οποίων έχουν δεσμευτικό χαρακτήρα. Ο πρωτογενής τομέας καλείται να διαχειριστεί σειρά δυσμενών εξελίξεων σε μια περίοδο κατά την οποία οι απαιτήσεις από αυτόν είναι ιδιαίτερα αυξημένες τόσο για την παραγωγή τροφίμων όσο και για τον θετικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στο θέμα της κλιματικής αλλαγής. Ο πρωτογενής τομέας στην Ελλάδα καλείται να αντιμετωπίσει τις νέες προκλήσεις όντας αντιμέτωπος με δομικές αδυναμίες. Η ικανότητά του να υπερβεί τα χρόνια προβλήματά του, παράλληλα με την αντιμετώπιση των νέων προκλήσεων, προϋποθέτει ριζικές αλλαγές. Βασικό συστατικό των εν λόγω αλλαγών είναι η υπέρβαση της «διαχειριστικής» λογικής και η αντιμετώπισή του με όρους ολιστικού και συμπεριληπτικού στρατηγικού σχεδιασμού, ο οποίος θα λαμβάνει υπόψη τον πολυδιάστατο ρόλο και τις ιδιομορφίες του πρωτογενούς τομέα, που απορρέουν από τον βιολογικό χαρακτήρα του, καθώς και την αυξανόμενη συνεργατική και ανταγωνιστική αλληλεξάρτησή του με τους άλλους τομείς της οικονομίας.