Η παρούσα μελέτη σκοπό έχει να αποτυπώσει τις αλλαγές που έχει επιφέρει η ψηφιοποίηση στην ελληνική πραγματικότητα σε σχέση με τον παράγοντα εργασία. Υπόθεση της εργασίας μας είναι ότι η ψηφιοποίηση αλλάζει την οργάνωση της εργασίας, διογκώνοντας την ελαστικότητά της και συρρικνώνοντας έτσι κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα όσον αφορά το ωράριο και τον τρόπο οργάνωσης της προσωπικής και επαγγελματικής ζωής. Ακολούθως οδηγεί σε κατίσχυση του ατομικού έναντι του συλλογικού στο σύνολο της εργασιακής πραγματικότητας. Ο νέος τρόπος οργάνωσης της εργασίας, η απομάκρυνση από το παραδοσιακό εργασιακό περιβάλλον, οι αλλαγές που επιφέρει στον τρόπο της ίδιας της επίτευξης των στόχων της εργασίας απομακρύνουν τους εργαζομένους από την ομαδικότητα στον τόπο εργασίας και ενισχύουν όλο και περισσότερο τις ατομικές αποδόσεις. Η ισχυροποίηση του ατομικού σχετίζεται άμεσα και με τη διεκδίκηση καλύτερων όρων εργασίας ή με τη διαπραγμάτευση σχετικά με τον χρόνο εργασίας και τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, η οποία όλο και πιο συχνά γίνεται μέσω ατομικών συμβάσεων εργασίας. Η συλλογική διεκδίκηση, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η ομαδικότητα στους σύγχρονους τόπους εργασίας έχουν αρχίσει να φθίνουν. Το ερώτημα που μας απασχολεί περαιτέρω έχει να κάνει με τις επιπτώσεις της ψηφιοποίησης στο σύνολο του εργατικού δυναμικού.