Κατά τις τρεις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα (από το 1970 και έπειτα), δηλαδή από το ξέσπασμα της πρώτης μεταπολεμικής κρίσης το 1974 και μετά, αλλά και των απαρχών του 21ου αιώνα, πραγματοποιήθηκαν και πραγματοποιούνται ακόμη σοβαρές ανακατατάξεις τόσο στην παραγωγική διαδικασία όσο και στη διάρθρωση της εργατικής τάξης. Η αυτοματοποίηση, η μεγέθυνση του τομέα των υπηρεσιών και η διεύρυνση συνολικά του χώρου της μισθωτής εργασίας, η αύξηση του μορφωτικού επιπέδου, αλλά και η υποβάθμιση της ποιότητας ζωής (έλλειψη ελεύθερου χρόνου, καταστροφή του περιβάλλοντος, ανεργία, υποβάθμιση της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας και της παιδείας), η μεγέθυνση της «δεύτερης» αγοράς εργασίας (μετανάστες, αδήλωτη εργασία, παραβιάσεις του θεσμικού πλαισίου των εργασιακών σχέσεων κ.λπ.) είναι μερικές εξελίξεις που επιδρούν στη σύνθεση της εργατικής τάξης, καθώς και στο ρόλο των συνδικάτων. Στην παρούσα εργασία θα επιχειρήσουμε να διερευνήσουμε τη σύνθεση της εργατικής τάξης στην Ελλάδα και το πώς αυτή επηρεάζεται από τις αλλαγές στην αγορά εργασίας. Βασικός σκοπός αυτής της διερεύνησης είναι να μελετηθεί η διάρθρωση της μισθωτής εργασίας στην Ελλάδα, να αναδειχθεί το πραγματικό μέγεθος της εργατικής τάξης και να εξετασθούν κριτικά οι υποθέσεις περί συρρίκνωσής της, ώστε κατόπιν να μελετηθούν οι αιτίες αποδυνάμωσης των συνδικάτων και η κρίση εμπιστοσύνης σε αυτά, και να προσδιοριστούν οι τρόποι με τους οποίους το συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να οργανώσει και να εκπροσωπήσει τα συλλογικά συμφέροντα των μισθωτών σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, στις νέες συνθήκες.